Po co dziecku smoczek..?

Wyrocznią nie jestem, tylko młodą, mało jeszcze doświadczoną mamą. Mimo to, na prośbę dwóch pewnych osób, napiszę dziś, co wiem o smoczkach.

Zacznę może tak. Macie telefony komórkowe? Jasne, że macie. A macie czasem takie uczucie, że telefon jest jednocześnie Waszym ulubionym gadżetem, jak i zmorą dnia powszedniego..? Ja tak mam. Przydaje się, kiedy chce się poplotkować z koleżanką, skorzystać z internetu, poradzić się mamy lub teściowej... Zawsze ze mną. W kieszeni lub torebce, na wyciągnięcie ręki. Ale bywają chwile, kiedy człowiek czuje się przez niego zniewolony. Bo dzwoni ktoś, z kim nie chcemy rozmawiać, bo się go zapomniało i trzeba biec z powrotem, bo się nie wyciszyło i obudził dziecko, bo znów jakieś anonimowe połączenie, natrętni reklamodawcy, itp. Z nim źle, bez niego jeszcze gorzej.
 

Dokładnie tak samo jest ze smoczkiem. Jest zbawieniem w ciężkich chwilach, najlepszym przyjacielem, pomocą, ukojeniem. Tak dla dzieci, jak i rodziców. I jest też nałogiem, z którym zarówno pierwszym, jak i drugim, ciężko się rozstać. Bo jak nie kolka, to ząbkowanie. Jak nie histeria, to zwykłe zmęczenie. Przeziębienie, spóźniony obiad, problemy z zaśnięciem. Każdego długiego dnia z niemowlakiem są sytuacje, kiedy smoczek okazuje się błogosławieństwem.

 

Będąc jeszcze w ciąży, jak na przyszłego logopedę przystało, z góry założyłam, że moje dziecko gumy do ust nie weźmie i problemu nie będzie. Ambitne założenia, zostały zweryfikowane już w drugiej dobie życia małego. Zmęczona porodem matka i dziecko, które słychać na całym oddziale. Desperacja. Problemy z karmieniem, o których pisałam TUTAJ, i noworodek, który niczym uparty glonojad, nie daje się odstawić od piersi, ze względu na "silny odruch ssania", a cycka traktuje jako osobisty uspokajacz.
 

Wtedy właśnie, niczym Anioł w środku nocy, pojawiła się położna. -"Kochana, lepiej żeby smoczek ssał niż palucha. Smoczek schowasz, wyrzucisz, kciuka nie obetniesz!". Kilka słów i wszystkie profesorskie wykłady diabli wzięli. Przecież to tak logiczna teza. Z poczuciem samousprawiedliwienia szybko sięgnęłam do szpitalnej wyprawki i z ulgą zatkałam małego wydzieracza, jego pierwszym smoczkiem marki Avent.

Dziś- prawie 10 miesięcy później smoczków jest u nas chyba z siedem. Po jednym, na każdy kąt mieszkania. I wciąż mam wrażenie, że za mało, bo wiecznie się ich w panice i nerwach szuka.

Póki co są nieodzowne podczas spacerów. I to przyznaję szczerze- głównie z mojego powodu. Wizja histerii dziecka w sklepie, którego nie można uspokoić żadnym sposobem, sprawia, że dostaję gęsiej skórki. Nic bardziej nie deprymuje, niż oczy obcych ludzi i niemal słyszalne "z własnym dzieckiem sobie kobitka nie radzi". Jak dziś pamiętam, jak raz zapomniałam przypiąć "uspokajacz" do kurtki małego i w biegu wracaliśmy z powrotem, bo dzieciak w akcie niezadowolenia mostek w wózku robił piszcząc niemiłosiernie. A ja przez resztę dnia litrami melisę spożywałam.

 

Przydają się również znacznie podczas "trudnych dni". Czy to skok rozwojowy, lekkie przeziębienie, czy ząbkowanie. Póki co, żaden gryzak nie dawał małemu takiego ukojenia, co smoczek. Nic nie sprawdziło się lepiej w czasie pierwszych prób stawania, a co za tym idzie pierwszych upadków. I chciałabym powiedzieć, że mamusiny całus lub przytulenie miały większą wartość, ale bym skłamała. Najczęściej niezbędne było i to i to.

 

W naszym przypadku są też konieczne przy usypianiu. Zarówno przed drzemką, jak i nocnym spoczynkiem, kiedy butelka mleka kończy się za szybko. Jednak odbywa się to tak, że O. albo sam smoczek wypluwa i gubi w pościeli, albo uparta matka kiedy tylko dziecko przyśnie smoczek wyciąga, żeby cały proces powtórzyć w ciągu nocy kilka razy. Podobno dzieci odstawione od smoczka, śpią spokojniej, bo nie mają pobudek pod tytułem "gdzie mój gumowy przyjaciel?!". Bardzo na to liczę.

Nie lubię ich, ale pomagają. Uspokajają małego. Jest już na tyle duży, że w wielu sytuacjach nie są nieodzowne. Ale bywają chwile, że tylko one są panaceum na jego grymasy, smutki lub złe samopoczucie. Próbuję ograniczać, jak tylko się da. Nie mam na tym punkcie bzika, ale staram się znaleźć złoty środek.

Jeśli widzę, że mały korzysta ze smoczka, choć nie ma takiej potrzeby- zabieram. Zwłaszcza, że zauważalnie hamuje jego zainteresowanie komunikowaniem się. Dosłownie "zatyka" go. Dopiero po wyjęciu zawleczki, dzieciak jest w stanie uśmiechać się i wydawać dźwięki, co jest istotne dla rozwoju mowy. Dydek przewija się w ciągu dnia wiele razy, ale  suma summarum w buzi nie spędza wiele czasu.

Ponieważ już się nauczyłam, żeby z góry nic przy dziecku nie zakładać, napiszę inaczej. Planuję i mam nadzieję spróbować odstawić na roczek. Taki prezent- a co! Czy się powiedzie? Czy moja silna wola w walce okaże się wystarczająco silna a synek gotowy do współpracy? Nie wiem. Na pewno opiszę.

Jeśli się nie uda, nie będę płakać, spróbuję znów za jakiś czas. Według najnowszych badań ortodontów, smoczek do drugiego roku życia dziecka, używany sporadycznie nie ma większego wpływu na prawidłowy rozwój zgryzu i wady wymowy. I rzeczywiście jest lepszą alternatywą niż kciuk, od którego dziecko zdecydowanie trudniej odstawić. Po prostu, jak ze wszystkim co przyjemne- trzeba umieć zachować umiar :)

 

Ponieważ O. korzystał ze smoczka od pierwszych dni życia, padło pytanie: "czy jest to konieczne?". Konieczne absolutnie nie. Ale wiele  zależy od maluszka. Znam mamy, których dzieciom smoczek okazał się zbędny. Zazdroszczę i wiem- to jest możliwe. Nie wszystkie go potrzebują. Jak nie trzeba- nie podtykać. To wcale nie musi być atrybut małego człowieka. Raz podany zostanie pokochany- to pewne. Ale jeśli dzidziuś potrafi się uspokoić w inny sposób i jeśli znajdzie się metodę- super! Niektóre dzieci świetnie reagują na ciasne zawijanie w becik, co przypomina im maminy brzuchowy ścisk (O. nie lubił- może za późno spróbowaliśmy- zdążył już poczuć zew wolności), niektóre na bujanie i wibracje (bujaczek, o którym pisałam TUTAJ),  czasem lubią po prostu więcej czasu spędzić przy maminym cycku i trzeba się wykazać cierpliwością, a czasem trzeba szukać przyczyn niepokoju głębiej, jak u nas- okazało się, że mam za mało pokarmu. Poza tym każde dziecko jest inne, mają też różne charaktery- są dzieci spokojniejsze i te bardziej "wymagające". Nie zapomnę pielęgniarki, która opowiadała, że jej pierwsze dziecko uspokajało się tylko podczas jazdy w samochodzie, w związku z czym codziennie wysyłała męża na kilkugodzinne podróże po mieście, żeby mogła trochę odsapnąć. Zdaje się, że przy aktualnych cenach benzyny, smoczek jest zdecydowanie bardziej ekonomicznym rozwiązaniem :)

Radzę też, nie popadać w paranoję i przesadę. Smoczek nie jest końcem świata i choć wszystkie chcemy dla dziecka, tego co najlepsze- ja wybieram kontrolowaną przyjemność, niż dziecko zestresowane, wiecznie płaczące i odreagowujące niepokój związany z nową rzeczywistością w sposób bardziej dosadny, na przykład drapiąc się nerwowo, ciągnąc za uszy, czy wyrywając włosy. Noworodek i niemowlę powinno być zdaniem psychologów chowane w "inkubatorze", to jeszcze nie czas na stresy. Spokój i poczucie bezpieczeństwa ponad wszystko. Właśnie dlatego nie jestem zwolenniczką "zimnego chowu", o którym napiszę wkrótce.

A jaki smoczek, jeśli już? Tu nie doradzę. Nie czuje się kompetentna. Na rynku jest wiele i wszystkie mają "cudowne" właściwości. Przyznaję- kupuję nietanie- niby zaprojektowane przez ortodontów. Ale mam świadomość, że to "chłit malketingowy", ja naiwna pewnie próbuję zagłuszyć własne wewnętrzne obawy, a biznes dzieciowy właśnie na tym bazuje i dlatego tak łatwo się w nim zatracić. Być może pierwszy lepszy z sieciówki miałby dokładnie te same zalety, albo dokładnie tak samo- żadnych. To jest jak ze szczepieniami- nikt nie powie nam prawdy, bo każdy zainteresowany, w jakiś sposób na tym zarabia. I sęk w tym, żeby kierować się zdrowym rozsądkiem i wewnętrzną intuicją.

 

A na koniec coś dla śmiechu. Na rynku teraz dostępna cała masa "wykręconych" smoczków. Poniżej przykład. Niby wesoło, poczucie humoru i jakiś dystans mam, ale swojemu dziecku chyba bym takiego nie kupiła. To dopiero obdarcie małego obywatela z wszelkiej godności! ;)

http://www.billybob-smoczki.pl/11-billy-bob-smoczek-lil-piglet.html