Dlaczego jestem "butelkową mamą"..?

Karmić... Jak to łatwo powiedzieć. Bez latania do sklepu, bez mycia i wyparzania butli, bez mieszania, wstrząsania, odmierzania, dosypywania, odsypywania, sprawdzania temperatury, grzania i chłodzenia na zmianę. Głodne? Cycek w buźkę, dobra książka, albo krótka drzemka i dziękuję. A korzyści jakie dla dziecka! Dla matki! I jak ekonomicznie, ekologicznie i oszczędnie! W zgodzie z naturą, najnowszymi trendami i przykładnie. I nawet na ulicy przypadkowo spotkany starszy Pan pochwali, dziadki będą w siódmym niebie, pediatra pokiwa głową z aprobatą, a mąż z zadowoleniem odetchnie, że przynajmniej tego dzieciowego obowiązku nie musi podzielać na równi z żoną...

Od czasu urodzenia małego spotkałam się z wieloma przykładami butelkowej dyskryminacji. Do dziś czytam niektóre posty pogrążające mamy karmiące butelką i nóż mi się w kieszeni otwiera. Więc dziś wykład. Zacznijmy od tego, że butelkowe mamy dzielą się na dwie grupy. Pierwsza- plastik, bo tak wygodniej. Druga- bo inaczej się nie da.

 

Nie lubię oceniać ludzi. Więc zrobię to możliwie najłagodniej i po krótce. Matki z pierwszej grupy są po prostu głupie. Tym z drugiej zaś, można tylko współczuć. I w niej jestem właśnie ja. I choć zrozumienia przestałam się domagać już jakiś czas temu, pogodziłam się z zaszczytnym miejscem w tej części macierzyńskiej społeczności, nie godzę się na bezmyślne przypisywanie mnie do ogółu, postrzeganego jako grupa pierwsza.

Już zobaczywszy dwie kreski na teście, wiedziałam, że chcę karmić piersią. Innej możliwości nawet nie brałam pod uwagę. Nie zakładałam w najczarniejszych scenariuszach że coś może się nie udać, że może nie być tak łatwo, tak naturalnie, swobodnie i radośnie. Nawet kiedy w końcu mój maluszek pierwszy raz dotknął drugiej strony brzucha swoim ciałkiem, w zjawiskowy sposób nieporadnie przeczołgał się do cyca, i bez żadnego problemu zaczął ssać. Nic nie zapowiadało koszmaru, który trwał przez pierwszy miesiąc naszego wspólnego życia.

 

Niestety. Już w drugiej dobie, położna w nocy przybiegła z butelką, bo moje dziecko, chyba jako jedyne na całym oddziale, krzyczało ile sił w płucach. Problemów z przystawianiem w zasadzie nie odnotowaliśmy. Moje własne subiektywne poczucie wstydu, w dużej części wyparowało wraz z wrzaskami na łóżku porodowym, techniki nauczyliśmy się nawzajem z czasem, a mnie nawet pasowało dysponowanie P. niczym osobistym służącym, bo przecież "karmię!". A na początku robi się to przecież w zasadzie cały czas. Martwiło nas jednak, że O. dużo płacze. Głównie płacze. I się zaczęło...

 

Od pediatry do pediatry. Badania. Zdrowy. Kolki? Za wcześnie. Tysiące desperackich, czarnych myśli spanikowanych, młodych rodziców. Co jedna to gorsza. Nie spałam wtedy wcale. Nawet czasu na depresję poporodową nie miałam. Kombinowałam 24 godziny na dobę, co też może dolegać mojemu maleństwu. Gdzieś z tyłu głowy miałam podejrzenia, że może głodny jest, bo wszystkie inne potrzeby zaspokajaliśmy jako rodzice sumiennie. Ale kiedy tylko wypowiadałam obawy głośno, lekarze jak jeden mąż krzyczeli "Karmić, nie dokarmiać! Mleka jest tyle ile potrzeba". Położna ścisnęła mojego cycka w rękach niczym imadło: "No przecież jest mleko!". No dobra, nie kłócę się, ufam. W końcu pierworódka, co ja wiem o noworodkach.... I to był mój błąd. Matczyna intuicja jednak istnieje, tylko młode mamy początkowo boją się jej niestety zawierzyć.

 

Ale po kolei. Leci kolejna teoria. Stwierdziłam że mały wygina się w łuk, więc może coś z kręgosłupem...? Teściowa łapie w lot- "przestawiony!". Wpada do nas szybciej, niż jest w stanie dojechać pogotowie na sygnale. Kąpiel, żeby mały rozgrzany był i jakieś czary mary z chustką, których do tej pory  nie ogarniam. Zgłupiałam już całkiem. Wychodzi, więc dzwonię z histerią do swoich. Wszyscy nie śpimy całą noc. Z samego rana znów wycieczka do lekarza. Opowiadam, co zaszło, a ten z politowaniem patrzy i pyta, czy taniec deszczu mama też odprawiała... Informuje, że takich rzeczy nie wolno robić, bo dopiero krzywdę dziecku można wyrządzić, i żeby babcine zabobony lepiej schować do szafy. A kręgosłup w porządku. I znów zostajemy z niczym.

 

Wszystko to sprawia, że pierwszy miesiąc życia we trójkę to trauma. Stres, strach, motanie się, bezsilność. Tak wspominam ten uroczy czas.

 

Ale wkońcu przychodzi przełom. Stwierdzamy z mężem, że dłużej tak nie pociągniemy, i zawozimy małego na kilka godzin z zapasem odciągniętego mleka do babci od mojej strony. Mc Donald, kino. A w głowie wciąż te myśli. Co jest grane. Czy to normalne? Może on nerwowy, bo za dużo stresów w ciązy miałam (tu po raz kolejny podziękowania dla P. Egzaminatora z WORDu), może bakterie jakieś? Może paznokieć u nogi wrasta... I setki innych spekulacji.

Wracamy po O. po jakże miło spędzonym popołudniu, a tu matka informuje mnie, że dobrze, że mleko modyfikowane zostawiłam, bo te porcje mleka, co tak skrupulatnie z wielkim wysiłkiem ściągnęłam to wystarczyły na dwie godziny....

 

?!?

 

Pierwsza myśl- typowa babcia się z niej zrobiła, już mi dziecko przekarmia! I od razu przypomina się mi się mój chomik, którego na okres wyjazdu w dzieciństwie swojej babci zostawiłam. Jakże wielkie było moje zdziwienie i rozpacz, kiedy po powrocie zobaczyłam wielki otwór wygryziony w drewnianym domku, a zaraz potem- monstrum, które rozpływało się w mojej dłoni niczym balon wypełniony kisielem! Taka mała dygresja. 

 

Ale potem patrzę na dzieciaka- śpi niczym aniołek. Nawet nie jęknie. Budzi się też spokojny. Zrelaksowany. Jakby odetchnął w końcu z ulgą. Jakby wreszcie, ktoś go... nakarmił do syta. Ot taka historia. Olśnienie. I dokarmiamy. Ale, że poddawać się nie chcę- szukam pomocy. Znów konsultacje rodzinne. Szwagierka radzi, co bym mleko ściągnęła przy pełnym cycku do pustego, i po prostu sprawdziła ile jest. Tak więc robię. I łzy napływają do oczu. Mleka jest tak mało, że mysz by się tym nie najadła. Co najmniej na smaka. Taki aperitif... Oczywiście oczytana już w temacie, mam świadomość, że dziecko bardziej efektywne jest, niż najlepszy laktator, ale z pustego nawet Salomon nie naleje.

 

Co więc robić? Stwierdzamy zgodnie, że najgorsze już za nami. Wiemy w końcu co się dzieje,  dlaczego mały nie funkcjonuje normalnie, i zdecydowanie nie sprawia wrażenia zadowolonego bobasa. Wiemy już, że nie ma wyjścia i trzeba dokarmiać. I wiemy, że nie chcemy się tak tego zostawić, bo to błędne koło i mleka matczynego w ten sposób nie przybędzie, wręcz przeciwnie. Podejmujemy więc walkę. Kryptonim- "Pełny cycek". Pomocy szukamy w Poradni Laktacyjnej. 

 

I tu zaczyna się część druga dramatu. Kurtyna w dół, zapraszam w kolejnym poście. Bo takich długich i tak nikt do końca nie czyta, a tu najlepsze dopiero przed Wami.

 

P.S. Czy to dziecko wygląda na nieszczęśliwe, tylko dlatego, że nie jest przy maminym cycku...?