Bo mężczyzn kocha się za to... że są.

Jeśli chodzi o przydatność tudzież praktyczność, lepiej sprawdza się sprzęt domowy. Warto więc zainwestować.

Mężczyźni są jak dzieci. Przekonuję się o tym dobitnie od tygodnia, odkąd P. zaczął zaległy urlop. Wymownym milczeniem pominę fakt, że minęło raptem kilka dni, a my już działamy sobie na nerwy. Że kiedy śmiem mieć jakiekolwiek, uzasadnione pretensje, stwierdza z zapałem, że "chyba musi już wracać do pracy". Że głupia i naiwna zakładałam, iż będę mieć więcej czasu dla siebie, pomoc i dwie dodatkowe ręce, przydatne do nadrobienia zaległości socjalno- mieszkaniowych. Poranki z gotowym śniadaniem i upojne, romantyczne wieczory...

NIESTETY. Zapału starczyło na dzień, może dwa. Potem zaczął się stopniowo postępujący marazm, który i mnie się udziela. A do tego frustracja, bo plany były ambitne, dni lecą, a postępów brak.

Rzeczywistość wygląda tak, że w kółko biegam od jednego do drugiego, z językiem na wysokości cycków. Zaspokajam wszelkie, prymitywne potrzeby i pobożne życzenia. Wolne w pracy mojego małżonka wcale nie odjęło mi obowiązków, wręcz przeciwnie. Nie ma szans na spokojny posiłek, przeczytanie choć kilku kartek pierwszej z brzegu książki, wizytę u koleżanki (bez małego), czy obejrzenie bez frustracji całego 40 minutowego odcinka Na Wspólnej, a już nawet ów przywilej jest szczytem moich marzeń. Jest w zamian: więcej sprzątania, więcej prania, więcej gotowania i więcej zmywania. Więcej mówienia, bo tłumaczyć różne zagadnienia jak dziecku trzeba i temu i temu bardzo dobitnie, i więcej upominania, bo przyswajają porównywalnie opornie. Więcej nonsensownych pytań dotyczących tematów głównie oczywistych i więcej sytuacji patowych, kiedy rozwiązania już nawet w mądrych poradnikach znaleźć nie można.  A wieczorami za to, jest wyczerpanie tak wielkie, że o dziwo do łóżka trafiam wcześniej, niż zwykłam jako przykładna sowa. Dlatego i postów znacząco mniej.

Odkąd P. pracuje tam gdzie pracuje, nasze życie nie ma nawet cienia stabilizacji i monotonii. Ciągle różne zmiany, nieprzewidywalne godziny powrotu, nagłe modyfikacje grafiku pracy i weekendy w dni powszednie- to dla mnie- osoby z natury uporządkowanej, lubiącej ład i zorganizowanie, udręka. Jednego dnia gotuję obiad, drugiego już nie ma dla kogo, bo małżonek w pracy, trzeciego kładę się do pustego łóżka, a czwartego w mojej świadomości jest niedziela, choć kalendarz pokazuje czwartek. Jeden wielki burdel. A od kiedy do tego galimatiasu, dołączyła mniejsza wersja męża, nie ogarniam już niczego. Jestem zagubiona jak Alicja. Tyle, że zdecydowanie -nie- w Krainie Czarów.

Przykład? Słyszę z kuchni ryk małego, co pod opieką tatusia zostawiłam, aby z entuzjazmem godnym Magdy Gessler, obiad jakiś skonstruować. Biegnę więc w panice. I co widzę? Swego niespełna rocznego i tego już trzydziestoletniego, jak zażarcie wyrywają sobie pada. Dzieciak w histerii, bo na tyle cwany już, że chce konkretnie tego czarnego, działającego, bo białym (niedziałającym) już się nie zadowoli, mimo że tatuś skwapliwie podtyka. A dla tatusia kwestią życia i śmierci jest przecież, aby samolotu amerykańskiego nie rozbić i bombę w odpowiednim momencie zrzucić, bo tak właśnie głównie wygląda jego opieka nad potomkiem.

Teatr dwóch aktorów. Istny komediodramat na panelowej scenie w mym własnym mieszkaniu. Nawet biletów kupować nie muszę. I tylko nie wiem czy śmiać się, czy płakać i czy wyjść już można, czy na antrakt czekać trzeba.

Ręce i nogi opadają, i coraz częściej zaczynam się zastanawiać, jak tego typu spory w przedszkolu załatwiałam. Dać w dupę jednemu i drugiemu- nieetyczne, zresztą z założenia dzieci nie biję, nawet jak mi na nerwy działają. Próbować tłumaczyć? Ani jedno, ani drugie nie zrozumie. Pozostaje wzruszyć ramionami i czekać, aż się samo rozwiąże. Być może szczęście mi dopisze i szlag trafi konsolę. A mój towarzysz życia wreszcie dorośnie. Daj Boże.