Matka Roku- to nie ja

Matka Roku... Jeśli istniałby plebiscyt na wyżej wymienioną, z pewnością nie stanęłabym na podium. Bo nie jestem super mamą. I nie wstydzę się do tego przyznać. Prawie rok macierzyństwa, nauczył mnie dystansu. Pozbyłam się chorej presji. Wiem już, że ideały istnieją... Tylko na niektórych blogach. W opowieściach mam,  które tworzą w ten sposób swoje alter ego i próbują się dowartościować, biorąc udział w mamuśkowym wyścigu szczurów i nakręcając się wzajemnie.
 

U nich fioletowe guzy się nie zdarzają. Ich pociechy jedzą młodą marcheweczkę ze straganu w przygotowanej codziennie świeżej zupce. Noszą gatki skrojone na miarę, które matula po nocach szyje, bawią się zabawkami handmade, ręcznie robionymi na zamówienie. Usypiają bezproblemowo w swoim łóżeczku, noce przesypiają. Smoczka nie uznają, Są wesołe i uśmiechnięte 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu non stop i nawet ząbkują bezboleśnie. Nie doprowadzają rodziców do szewskiej pasji, nie rozgrzewają do czerwoności. Nie brudzą i nie psują. Srają do nocnika w wieku 5 miesięcy, układając przy tym kostkę Rubika.

Te mamy, w przeciwieństwie do mnie, nie robią głupot, nie popełniają błędów. Są skrajnie odpowiedzialne, nie bawią się, nie świntuszą, nie szaleją. Nie usypiają dziecka na klatce schodowej, bo wpadło kilku znajomych i jest ciut za głośno. Nie robią z mężem i dzieckiem wypadów do ogródka na piwo i pizze. Nie latają na spacery do centrów handlowych. Nie szaleją na karuzelach w wesołym miasteczku. Nie grają po nocach z przyjaciółmi w pokera.

 

Nie łamią wszelkich podręcznikowych zasad wychowania i nie ulegają histeriom. Nie pozwalają posmakować piasku w piaskownicy, czy psiej karmy. Ani przyciąć palucha szufladą. Nie dają na odczepnego słodzonych ciasteczek, a wieczorami nie bujają dzieciaka godzinę, zastanawiając się, na co im to było. Ciuszki traktują pachnącym płynem do płukania i prasują z wielkim oddaniem. Nie wciskają za małych skarpet na nogi. Mają zawsze wypolerowane szyby w oknach i starannie nałożony makijaż. Eleganckie sukienki dopasowane do idelanych sylwetek i buty na obcasie. I każdorazowo przypinają dziecko w wózku szelkami.

Nie pocą się i nie płaczą. Nie mają gorszych dni i PMS. Nie piją, nie palą, nie biorą psychotropów ani leków na depresję. Hormony u nich nie szaleją, a każdy następny dzień jest zaplanowany z zegarkiem w ręku. Nie ma w nim miejsca na improwizację, dezorganizację i spontan. Kłótni z mężem i niesnasek rodzinnych, niepozałatwianych spraw, nienakarmionego psa i niezapłaconych rachunków.

Ja, ze względu na dziecko, nie odłożyłam swojego dotychczasowego życia na bok. Z wielu rzeczy musiałam zrezygnować, ale wciąż jestem aktywną osobą. Doby nie starcza na realizację wszystkich przedsięwzięć, ale staram się nadążyć. Jak to ostatnio powiedział ktoś mądry: "To my (w sensie- rodzice), zapraszamy dziecko do swojego życia, nie odwrotnie". Trzeba próbować połączyć bycie sobą z macierzyństwem.

 

I to właśnie staram się robić. Studiuję. Spotykam się z przyjaciółmi. Zdarza mi się zabalować. Chodzę na zumbę. Piszę. Czytam. Ogarniam mieszkanie, męża i dziecko. Z lepszym lub gorszym skutkiem. I totalnie bez pomocy osób trzecich. A wszystko w szalonym tempie. Nie zadzieram nosa, tylko dlatego że zostałam mamą i pełnię tak poważną rolę, że należy mi bić brawa. Nie odmawiam sobie przyjemności. Nie pouczam. Nie znoszę krytyki, jak i wcześniej nie znosiłam. I każdego dnia z większym powodzeniem, uczę się robić tysiąc rzeczy na raz. Staram się nie zatracić tylko i wyłącznie w roli mamy. Zachować równowagę, zadbać też o siebie, aby za szybko się nie "wypalić. Polecam. Chillout. Więcej luzu to mniej jadu, frustracji, spokojniejsze dziecko i szczęśliwsza matka. I koło się zamyka...