Leniwa mama nie śle dziecka do żłobka.

Każdy żłobek jest inny. Każde dziecko jest inne... I spostrzeżenia każdej mamy na temat danej placówki, z którą miała sposobność się zapoznać, również będą różne. Dlatego niestety opierając się na własnych odczuciach, trudno mi być obiektywną w tym temacie. Mimo wszystko, chciałam napisać ciut o moich obserwacjach, o tym, co mnie- mamie, w żłobku się podobało, co mnie nie zachwyciło, a co mogłoby być zorganizowane może inaczej.

 

Zacznę jednak od tego, że ze żłobka zrezygnowaliśmy. To była trudna decyzja, podjęta rodzinnie i jednogłośnie. Nie wiem, czy moje obawy podprogowo na męża zadziałały, bo podobno dziecku się udzielały, ale i on doszedł do wniosku, żeby dłużej tego nie ciągnąć. Dlaczego? Głównie dlatego, że Olek naprawdę źle adaptację znosił. Widzieliśmy, że pogodne i dobrze rozwijające się dziecko, zaczyna nam się gubić. Noce przepłakane a nie przespane, szloch na widok obcych, histerie, kiedy ktoś znajomy brał na ręce, apatia i ciągłe pilnowanie maminych spodni, to tylko kilka zmian, których zdążyliśmy doświadczyć. Mimo, że mały nie chodzi do żłobka już dwa tygodnie, wciąż doprowadzamy go do ładu, więc z przekonaniem mogę powiedzieć, że była to nieudana próba, która więcej zrobiła złego, niż dobrego.

 

Ponieważ niedawno na pewnym blogu wyczytałam, że problem ze żłobkiem to argument dla leniwych mam, którym się nie chce wracać do pracy, pragnę również nadmienić, że do pracy wracam. Więc do leniwych się nie zaliczam. Może i bym mogła, gdyby tylko kasa na to leniuchowanie z nieba spływała. Ale niestety. Póki co dorabiam chałupniczo, co jest nie lada wyzwaniem- stąd mnie mniej na blogu. A wkrótce mam nadzieję, zacznę również pracę w zawodzie. I nie będzie to łatwe, skoro przygoda ze żłobkiem nie wypaliła. Dzięki Bogu, mąż pracuje na różne zmiany, więc mamy nadzieję, że przy dużej dawce kombinacji, uda nam się wymieniać opieką. Więc jak widać- na skróty nie idziemy. Ale kierujemy się, jak wszyscy rodzice- głównie dobrem dziecka. I mogłam pisać na przekór, że leniwą mamą to jest ta, co zamiast się dzieckiem zajmować ucieka do pracy, a adaptację żłobkową lepiej przechodzą dzieci, które od początku życia większość czasu spędzały same w łóżeczku. Ale po co? Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i każda z mam znajdzie argumenty dla swoich przekonań.

 

Ale wracając do żłobka.

 

Co mi się podobało...

Po pierwsze Panie opiekunki. Młode, energiczne, pozytywnie nastawione i co bardzo ważne, empatyczne. Doskonale rozumieją rozpacz maluchów i rozterki rodziców. Słuchają, doradzają, wspólnie szukają złotego środka. Starają się, jak tylko mogą i na ile pozwalają im warunki. Zrobiły na mnie dobre wrażenie, a ja dociekliwą matką jestem, co w pierwszym kontakcie rękę podała, mówiąc "cześć, ja jestem...", a w drugim już sprawdzała referencje. Te zaś bardzo zróżnicowane, co jest plusem. Były w grupie Ola Panie, które mają dzieci i te, które jeszcze nie mają. Panie po opiekuńczej, położna i pielęgniarka. Wszystko było kwestią dogadania, Panie były otwarte i chętnie rozmawiały. Głośno potrafły przyznać, że dla nich, w najmłodszej grupie, okres adaptacji nowych dzieci jest trudny. Że przykro im patrzeć, co te dzieci przechodzą, że czują emocje rodziców i dzieci, i przeżywają, gdy wszystkich na raz przytulić nie można, albo kiedy jakieś dziecko trudniej ten czas przechodzi. Mam dobre zdanie na ich temat, choć wiadomo, że od każdej reguły jest wyjątek....

 

Pani Kierownik. Spokojna, sympatyczna i opanowana. Nie dawała się ponieść rodzicielskim emocjom, do wszystkiego pochodziła z głową. A przede wszystkim- była szczera. Kiedy wypisywaliśmy małego, sama przyznała, że rozumie, bo te najmłodsze dzieci powinny być w domu z rodzicami. Że to jeszcze ciut za wcześnie- ale jak wszyscy wiemy- czasem wyjścia nie ma. I że choćby niewiadomo jakie zajęcia dodatkowe placówka proponowała, na tym etapie życia dziecka, nic nie zastąpi rodziców i ich zaangażowanie jest dla dziecka najlepszym motorem rozwoju. Na uspołecznianie przyjdzie jeszcze czas. I żebyśmy wrócili- może za rok, może za dwa.

Co mi się nie podobało...

Od zawsze tak mam, że po pierwszym kontakcie intuicja podpowiada mi, że albo ktoś wzbudza moją sympatię i zaufanie, albo wręcz przeciwnie. I jeszcze mnie nie zmyliła, więc ufam jej, starając się mimo to, nie uprzedzać się do ludzi. Niestety, jedna z Pań w grupie Ola "nie przypadła" mi do gustu. Jak na złość, właśnie ona, próbowała "przysposobić" małego, póki nie poprosiłam, żebyśmy spróbowali może z inną. Po pierwsze, to właśnie ta Pani, już pierwszego dnia na adaptacji, pomijając dzień zapisu, stwierdziła po godzinie, że powinniśmy wyjść, żeby sprawdzić dziecko. Efekt taki, o jakim pisałam w poprzednim poście. Dziecko się wystraszyło porządnie i zraziło. Mimo wszystko ufałam jej doświadczeniu. To właśnie ona, następnego dnia, kazała mi w zasadzie uciec z sali, co też nie wydawało mi się dobrym pomysłem. I w końcu za jej radą, dnia trzeciego, rozstałam się z małym już na korytarzu, kiedy w zasadzie musiała go ode mnie oderwać w akompaniamencie szlochu. Może właśnie dlatego żłobek od samego początku zaczął się mu źle kojarzyć. Według mnie za szybko i zbyt doraźnie. Widziałam żłobki, gdzie adaptacja, bez kitu, trwała cały miesiąc i była z prawdziwego zdarzenia. Codzienne wizyty rodziców, w małej grupie, na spokojnie, tylko wśród dzieci adaptujących się, wspólne uczestnictwo w podstawowych czynnościach opiekuńczych typu przewijanie, karmienie, usypianie. I przede wszystkim mądrze zaplanowane, zabawy zorganizowane, typu: piosenka w kółeczku, hop do Pani (czyli przekazywanie z rąk rodziców do rąk opieknki), które pozwalały dzieciom poznać nowe twarze i nabrać zaufania. W żaden sposób nie przemawia do mnie argument, że każde dziecko "musi to przeżyć w sobie" i "musi się na początku wypłakać". Pierwsze trzy lata dziecka, są najistotniejsze dla jego dalszego rozwoju psychicznego, więc trauma i wielki stres na samym wstępie żłobkowej przygody, nie wróżą dobrze. I rozumiem- nikt nie lubi, jak mu się na ręce patrzy, ale w przypadku tak małych dzieci, jest to wskazane. I dla jasności, obserwować powinny się obie strony, dla dobra dziecka. Współpraca. Podsumowując- adaptacja nic nie była warta. Sama musiałam zawalczyć, aby niektóre rzeczy odbywały się w mniej drastyczny dla dziecka sposób. Przykład?

Pielucha. Moje dziecko na trudy rozstania zareagowało izolacją. Usłyszałam, że jest jednym z tym dzieci, które adaptację przechodzą gorzej, że widać, że przy mamusim cycu chowane, że wrażliwe itp. Po rozstaniu Olek nie chciał, żeby ktokolwiek się do niego zbliżał. Wolał siedzieć ze smoczkiem i ze swoim misiem na uboczu, i czekać na mamę i tatę. Nie bawił się, nie chciał żeby go przytulać, bał się dzieci i pań. Nie miał zaufania. Kiedy odbierając go po dwóch godzinach, weszłam akurat, jak jedna z nowych Pań zmieniała mu pieluchę, zobaczyłam strach swojego dziecka w pełnej odsłonie. Bo oto on, wśród płaczących dzieci, został położony na siłę na podłodze i Pani, której kompletnie nie znał, "coś" z nim robiła. Poprosiłam wtedy, że może skoro "trochę" źle to znosi, a i tak jest tylko na dwie godziny- nic z nim nie robić. Dać mu czas, żeby się przekonał, zapoznał. Z dwojga złego, wolę odparzone dupsko, niż problemy psychiczne. Następnego dnia inna z Pań, mimo wszystko zmieniła mu pieluchę, ale w innych warunkach. Sam na sam, w osobnym pomieszczeniu i na spokojnie. Dało radę. Podobno bez problemu. I bardzo mnie to ucieszyło, bo okazało się, że można. Trzeba tylko w inny sposób i ucieszyło mnie, że Panie szukają "sposobu" na dane dziecko. Duży plus.

 

Posiłki. Szczerze mówiąc, kiepsko to wyglądało. Kiedy byłam z Olkiem na adaptacji, widziałam jak wygląda tylko drugie śniadanie i to wystarczyło, żebym wypisała go ze wszystkich posiłków póki co, zwłaszcza, że na razie jest tylko po dwie godziny dziennie. Po pierwsze- dzieci sadzane wbrew ich woli na krzesełkach przy stoliku, już zanosiły się płaczem. Jedna z Pań szykowała miseczki i kubki, a druga w tym czasie próbowała opanować uciekające, szlochające towarzystwo. W efekcie dzieci nie zjadły prawie nic. Nawet te, które ewidentnie apetyt miały. Czasu nie starczyło, żeby Pani je na spokojnie nakarmiła, bo już musiała biec do pozostałych, miseczki prawie pełne (połowy nektarynki), wylądowały z powrotem na kuchni. Jeszcze gorzej wyglądało picie. Ten dostał, o tym zapomniano, a jego kubek to który, a ten to czyj. Bałagan. A w tym bałaganie dzieci, które jeszcze jasno nie powiedzą, czego chcą, więc przykro patrzeć, jak się o nich zapomina, czy nie dopilnuje. I potrafię zrozumieć, że przy takiej gromadce, jest to mega trudne.

Charaktery. Płakały prawie wszystkie. Wiadomo- jak jedno zaczyna, inne wtórują. Tworzy się obraz nędzy i rozpaczy. Są już dzieci starsze, bardziej świadome, które w chwilach smutku szukają wsparcia. Podchodziły do Pań, do mnie, pchały się zasmarkane na ręce, przytulały, szukały kontaktu, pocieszenia. I te wbrew pozorom- radzą sobie lepiej. Bo są niestety też takie, które się " nie naprzykrzają". Idą w kąt sali, siadają i tam sobie chlipią w samotności. Niezauważane. Tych najbardziej żal. I trzeba zdać sobie sprawę, że Pań jest mało. Na tyle dzieci- za mało.

Zabawa. Dla mnie- przedszkolanki, to był szok. Tu nie ma zabaw zorganizowanych. Za małe dzieci. One jak sierotki, przemieszczają się po sali, same znajdując sobie zajęcia. Trochę tu, trochę tu. Tu dotknie zabawki, trochę się pobuja na bujaku, trochę obejrzy klocek. Same sobie. Panie jedynie czuwają nad ich bezpieczeństwem. Nie zabawiają. Reagują, na ile to możliwe, kiedy dziecko płacze. A tak- samowolka. Mało kontaktu. Czytam ulotkę. "Dziecko uczy się, nabiera doświadczeń, staramy się nie ingerować w ten samodzielny proces". Jakże to odmiennie podejście, do maminego, domowego, gdzie wszystko się pokazuje, tłumaczy, wymyśla dodatkowe zastosowania, podtyka dziecku. Mało zaangażowania. A tyle nowości. Aż żal, że tak kiepsko wykorzystywanych. Trzeba zdać sobie również sprawę z faktu, że dzieci w tym wieku nie bawią się też między sobą. Nie czują jeszcze potrzeby współdziałania, nie ma jeszcze współpracy. Każde robi swoje. Tym smutniej to wygląda, kiedy w tak dużej grupie, każe dziecko jest tak naprawdę samotne. Żal serce ściska.

Na dworze. Grupa najmłodsza to wyzwanie. Sama wiem, jak ciężko mi wyprawić dziecko na spacer. Mimo wszystko miałam nadzieję, że będzie miało okazję liznąć żłobkowego placu zabaw i to je trochę przekona, rozbudzi. Niestety. Już za zimno. Słońce świeci, w krótkim rękawku chodzimy, do późnego wieczora jak nie pada, jesteśmy poza domem. Moja hipoteza jest taka, że Panie, owszem, wychodzą z najmłodszymi... Ale latem, w okresie wakacyjnym. Kiedy jest ich garstka. Mniej zachodu. Szkoda. Po pierwsze- to zawsze jakieś urozmaicenie dnia, po drugie, jestem zwolenniczką przebywania na świeżym powietrzu. Nawet zimą. Dzieci dobrze hartowane, są po prostu zdrowsze, niż takie trzymane wiele godzin w ciasnej, zaparowanej salce.

Sale. Wyposażenie żłobka jest całkiem niezłe. Dużo różnych zabawek, tak interaktywnych, konstrukcyjnych, jak i ruchowych. Jest co robić, jeśli się tym dzieciom pokaże to i owo. Bo inaczej całe zaplecze ledwie wykorzystane. Dzieci w tym wieku potrzebują pomocy w poznawaniu. Znam to z doświadczenia. Zabawka nie jest atrakcyjna, dopóki mama nie zacznie się nią bawić i nie pokaże, jak działa. Mało tego- najbardziej atrakcyjne są zabawki mamusi (wiadomo- telefon, prostownica do włosów itp.) Szkoda więc, że Panie nie zadają sobie trudu pokazania dzieciakom, jak wielkie są możliwości asortymentu, z którym pracują. Poza tym istnieje dziwne dla mnie wykorzystanie sal. Jest jedna, duża, dobrze wyposażona, na  której się dzieci bawią i mają tak czym, jak i gdzie. Jest też sala do spania, w której dzieciaki drzemią, bądź są przenoszone, kiedy bardzo płaczą, żeby pobyć z Panią sam na sam, uspokoić się i nie denerwować innych. Niestety, jest też malutka salka na końcu korytarza, z kilkoma miękkimi klockami, wielkości mojego balkonu. W trakcie adaptacji, okazało się, że tam ląduje garstka dzieci z jedną z Pań, żeby dużą grupę trochę zmniejszyć. Idea w sumie dobra. Dzieci podzielone, w mniejszych grupach, trochę ciszej. Niestety, ja nie byłam zadowolona, kiedy okazało się, że moje dziecko przebywa tam dwie godziny. Jedna Pani, SAMA, z 5-6 płaczących dzieciaków, na naprawdę małym metrażu, gdzie te dzieci, najzwyczajniej na świecie nie mają co robić i gdzie się ruszyć. Żadnych warunków, żeby choć minimalnie, indywidulanie się czasem nad dzieckiem pochylić, bo Pani musi wszystkich na raz pilnować. Po dwóch dniach w małej salce pełnej płaczących rówieśników, która miała małemu pomóc, poprosiłam o dużą. Bo tam więcej możliwości.  Poza tym nie przemawia do mnie przebywanie szóstki energicznych maluchów na przestrzeni 10 m2. Klitka. Klatka?

Wyprawka. Każdy rodzic składa się do wspólnej puli. Na miesiąc jest to paczka pampersów, paczka chusteczek nawilżanych, chusteczek do nosa i rolka ręczników papierowych. Z góry zostałam uprzedzona, żebym się nie zdziwiła, jak najdroższe pieluchy przyniosę, a maluch wróci z dupskiem w "no name". Zakładają jak leci, chyba, że dziecko ma udokumentowaną przez lekarza alergię. Mogę to zrozumieć i nie mam zastrzeżeń. Bardziej boli mnie fakt, że wyprawka jest taka sama dla rodziców dzieci, które przybywają w żłobku 10 godzin, jak i dla tych, które są tam dwie- trzy. Myślę, że dla niejednej mamy, która groszem nie śmierdzi i dlatego dziecko do żłobka publicznego posyła, ilość zużytych, umówmy się- nietanich pieluch, nie jest bez znaczenia. Zwłaszcza, że po odebraniu dzieciaka, coś mu na dupcię też musi włożyć. Pomijając jednak nawet to, zastanawiam się co Panie, miesięcznie robią z trzydziestoma paczkami chusteczek higienicznych, bo ja- alergiczka, nie potrafię sobie wyobrazić tak wielkiego zużycia. Jeśli chodzi o chusteczki nawilżane... My, jeśli widzimy, że trzeba pupę umyć, bo pół paczki cudów nie zdziała- robimy to. Podobno Panie też. Ale sama byłam świadkiem, jak opiekunka małemu pupę wycierała i wieeeele ich zużyła. Gdyby choć efekt był zadowalający. Ale wiadomo- trudno oszczędzać na cudzym. Czepiliwa być nie chcę, bo ogarnąć tyle dzieciaków to jest wyzwanie i trudno się dziwić, że na szczegóły się uwagi nie zwraca. I tak podziwiam te kobitki, że taką pracę mają i dają radę. Naprawdę duże uznanie dla nich.

 

Choć nam się nie udało, wiem, że są dzieciaki, które radzą sobie zdecydowanie lepiej. Spotykam na placach zabaw mamy, które poznałam w żłobku i słyszę, że powoli, jest coraz lepiej. Nie jestem ślepa, ani wszechwiedząca. Czasem mam rozterki. Że może, jeśli zacisnęlibyśmy zęby i dali małemu więcej czasu... To może za jakiś czas szedł by do żłobka z uśmiechem i było by nam wszystkim łatwiej z organizacją pracy i domu. Niestety, ryzyko, że byłoby odwrotnie, przechyliło szalę. Damy radę i tak, a spróbujemy za czas jakiś. Po wcześniejszych, skrupulatnych przygotowaniach.

I nie żałuję tej decyzji. "Nic wbrew dziecku" znaczy dla mnie tyle samo, co "nic wbrew sobie". Nie na odwrót.