Trudna żłobkowa adaptacja

Choć zakładałam, że synek będzie pod moimi skrzydłami do ukończenia dwóch lat, życie zweryfikowało me matczyne zapędy. Macierzyńskie jakie było, takie było, ale się skończyło, a jako rodzina zakredytowana, na jednej pensji nie pociągniemy. Tak więc wyjścia nie ma i matka musi znaleźć pracę. Że łatwo nie jest, to się rozwodzić nie muszę. Ale jeszcze trudniejsza decyzja dotyczyła naszego malucha...

 

Żłobek uważam za zło konieczne. Kiedy już wyjścia nie ma. I jako pedagog doskonale wiem, że o ile przedszkole bardzo rozwija dziecko i jest wskazane dla jego dobra... O tyle żłobek już niekoniecznie.

To przechowalnia, w której nawet bagażu bym nie zostawiła, gdybym nie musiała. Ale niestety, babcie pracują, więc nie ma osoby, która choć na kilka godzin dziennie mogłaby przechwycić małego, abym mogła dorobić nawet na pół etatu, żeby na chleb i mleko starczyło. Żłobek więc pozostaje jedynym wyjściem.

Oczywiście na samym wstępie założyłam, że szukając jednocześnie pracy, dam dziecku tyle czasu, ile tylko będzie potrzebował na adaptację. Tak więc, póki nie poczuje się w tym w miejscu pewniej, będzie chodził tylko na dwie godziny dziennie. Ból tu taki, że zapłacić trzeba normalnie, więc nam akurat opłacała by się stawka godzinowa.

Po drugie wybrałam żłobek co prawda miejski, ale polecany przez inne mamy i blisko domu, żeby być "w pogotowiu". Początkowo Olek się nie dostał. Pani Kierownik tłumaczyła to tym, że jest z połowy roku i w zasadzie nie wiedziała, do której grupy go skierować. Warto więc rodzić dziecko w styczniu, a jak nie- stawiać na grudzień. Tak głupiego argumentu się nie spodziewałam. Ale nie dałam się zbyć i wysłałam do boju tatusia. Wiadomo- Pani po 50, więc może młody mężczyzna z dzieciakiem pod pachą zdziała więcej. No i owszem. Kilka miłych słów, jak to ciężko, bo on nie ma co z dzieckiem zrobić i Pani w ciągu 10 minut, wpisała małego na listę do najmłodszej grupy. Da się? Da się. Grupa pokaźna, bo prawie 30 dzieciaków, ale jak to bywa  w tym wieku, jak zdrowa jest połowa to i tak sukces. Poza tym podobno do grupy przewidzianych jest 5 pań, czego jeszcze niestety nie udało mi się zaobserwować.

Adaptacja dzieci z rodzicami przewidziana była do końca sierpnia Taki miesiąc "drzwi otwartych". Z tym, że Panie zdecydowanie próbują ten czas ograniczyć. I tak- my- już drugiego dnia zostaliśmy odesłani do domu. Ale po kolei:

Poniedziałek- dzień pierwszy

Ponieważ tatuś ustalał z Panią kierownik szczegóły zapisu, również on miał przyjemność wprowadzić małego na salony. Panie pokazały mu wszystkie pomieszczenia, opowiedziały o obowiązkowej wyprawce, porach posiłków i jak mniej więcej wszystko się odbywa. Olek prawie godzinę szalał na sali zabaw z innymi dzieciakami i wszystko rokowało jak najbardziej dobrze.

Wtorek- dzień drugi

Panie zaprosiły nas na godzinę 9. Ponieważ tatuś miał popołudniową zmianę, poszliśmy wszyscy. Weszliśmy na salę i miałam możliwość poznać Panie opiekunki i porozmawiać. Wszystko standardowo, a że mocno zestresowana byłam, nie wiedziałam nawet o co pytać. Olek się bawił, oglądał zabawki, bujał na bujakach i wspinał gdzie dało radę. Śmiałam się z opiekunkami, że łotr z niego niezły i będą miały wesoło. Po godzinie jedna z nich stwierdziła, że trzeba go sprawdzić i skoro tak mu dobrze, mamy wyjść na pół godziny. Posłuchałam, przecież nie jedno dziecko adaptowała do warunków żłobkowych, doświadczenie ma a i mały wydawało się, że nie zwraca na nas większej uwagi. To był błąd, a małe zainteresowanie dziecka rodzicami okazało się tylko pozornym. Kiedy po 25 długich minutach spacerowania wokół placówki, zajrzałam na salę, okazało się, że Ola tam nie ma. Panie powiedziały, cytuję "odpadł". Pierwsza myśl- usnął, ale jak to możliwe- dopiero co ciekał. Chwila konsternacji i nagle widzę Panią, która wychodzi z nim z sali obok, przeznaczonej do drzemki. Dziecko w takim płaczu, jakiego nigdy jeszcze nie widziałam. Szloch niesamowity, ledwie oddech łapał. Jak tylko mnie zobaczył, zaczął się wyrywać. Wczepił się we mnie łapkami i nie przestawał płakać. Wtedy serce pękło mi po raz pierwszy. Panie powiedziały, że jak się zorientował, że nas nie ma, zaczął płakać i niczym już nie szło go zająć. Jedna z nich wzięła go do innego pomieszczenia, żeby nie zdenerwował pozostałych dzieci. W efekcie całą drogę do domu musiałam go nieść na rękach, bo do wózka nie dało rady wsadzić a i nawet do taty nie chciał. Dopiero w domu odetchnął i po długiej drzemce znów był moim energicznym i uśmiechniętym psotnikiem.

Środa- dzień trzeci

Tatuś w pracy, więc musiałam iść sama. Ostatnie noce nieprzespane, nerwowe, ale starałam się być dobrej myśli i nie dać małemu odczuć swoich smutków i nerwów. Mimo pobudki o 6, z uśmiechem stwierdziłam; "Idziemy do dzieci?", ubrałam mu butki i poszliśmy. Godzinę siedziałam, starając się nie zwracać na niego w ogóle uwagi, tak żeby zaczął szukać kontaktu z Paniami i zainteresował się resztą dzieciaków. Niestety, zrażony widocznie dniem poprzednim, bawiąc się, był bardzo ostrożny i pilnował mnie na każdy kroku. Jedna z Pań, która chyba przejęła jego adaptację już dnia poprzedniego, stwierdziła, że czas go zostawić. Pytam więc, czy lepiej tak, żeby widział? Dać buziaki, pomachać? Czy wyjść, jak na chwilę odwróci głowę? To drugie. Myślę, nie do końca to fair, nawet wobec rocznego dziecka, ale skoro tak radzi... Kiedy dała mi znak, złapałam torbę i skierowałam się do drzwi. Zauważył. Usłyszałam jego płacz i tylko kątem oka dostrzegłam jak niezgrabnie próbuje mnie dogonić. Serce pękło mi po raz drugi, kiedy zobaczyłam, jak łapie zająca prosto na twarz. Zatrzymałam się, odwróciłam na pięcie i podbiegłam do niego. Nie mogłam go tak zostawić. Nie potrafiłam. Nie jestem ani tak twarda, ani tak obojętna, wobec dziecka, które 14 miesięcy było non stop ze mną. Zawsze ze mną. A ja z nim. Dłuższą chwilę trwało, zanim się uspokoił. Kiedy znów chwilę czymś się zajął, z bólem serca wyszłam. Wypłakałam się na zewnątrz. Po 40 minutach byłam po niego z powrotem. Okazało się, że dały mu smoczek i ulubionego misia, którego przezornie zabrałam ze sobą i siedział na dywanie. Nie robił nic. Czekał. Jeszcze na rękach wył mi, jakby wyrzucając, co zrobiłam. Opiekunka powiedziała, że "te dzieci, które na początku się wypłaczą, później już przechodzą to lepiej, ale wszystkie przeżywają, bo to są małe dzieci". Wiadomo. I że następnego dnia mam już nie wchodzić na salę, tylko oddać go jej przed drzwiami, że tak będzie mu łatwiej. W głowie pojawił się pierwszy raz bunt. Że chcą za szybko. Że za duży szok. Że niedobrze. Ale wiem skąd się bierze ten przyspieszony kurs adaptacji. Nikt nie lubi, jak się mu na ręce patrzy. A ja zdążyłam już sporo zobaczyć. Ale o tym osobny post będzie.

Czwartek- dzień czwarty.

Od rana ten sam rytuał. Tatuś w domu, ale nie ma sensu iść we dwójkę, skoro i tak dziecko przed salą ma być już zabrane. Przebraliśmy się, opowiedziałam małemu, jak będzie fajnie i że mamusia za 2 godzinki przyjdzie itd. Potem Pani dobrze mu już znana z dni poprzednich, wyszła przed drzwi. Olek na sam widok przykleił się do mnie z całych sił. Potem bez ceregieli został mi z rąk wyrwany. Płacz niemiłosierny. Mnie łzy poleciały dopiero, gdy drzwi się zamknęły. Wyszłam przed budynek i wylałam żale mężowi przez telefon, a następnie rozmazana poszłam na rozmowę w sprawie pracy. Tej, oczywiście nie dostałam. Już po 1,5 godziny byłam z powrotem z nadzieją, że może chwilę popłakał, a później coś "ruszyło". Niestety. Okazało się, że śpi. Płakał tak, że w końcu padł, choć to jeszcze jego godzina nie była. Obudzony, dalej płakał. Zagadałam do innej Pani. Powiedziałam, że do mnie chyba taka terapia szokowa, typu wyrywanie dziecka na korytarzu z rąk nie przemawia i zdaje mi się, że za małe jest, żeby takie nerwy i traumę mu fundować. Że wolałabym na spokojnie. Żeby zdążył się przekonać. Poznać Panie. Że nic na siłę. Trochę pogadałyśmy i ustaliłyśmy, że jutro spróbujemy z nią. Na innej salce, z mniejszą ilością dzieci. I z tatusiem. Przytaknęłam prędko. Sama już bym chyba kolejnego dnia nie zniosła. Może z mężem małemu przyjdzie to łatwiej...

Piątek- dzień piąty

Wyprawiłam ich. Dałam kilka wskazówek, choć sama błądzę we mgle. Nie wiem, jak pomóc swojemu dziecku zrozumieć, że nagle ma być po opieką obcych osób. Bez rodziców. Nawet google i doświadczenia innych mam, okazały się być mało pomocne. P. wrócił i powiedział, że jakoś poszło. Że O. na początku nie był przekonany, ale wszedł do salki. Po chwili P. już nie było. Po małego biegłam. Znów z nadzieją, że może lepiej było. Zapukałam. Otworzyłam drzwi. Siedział ze smokiem i misiem. Oczy zapuchnięte. Na mój widok znów się popłakał. Pani powiedziała, że zdecydowanie należy do dzieci trudniej się adaptujących. Że reaguje separacją. Nie pozwala się dotknąć. Jeśli ktoś do niego podchodzi zaczyna płakać. A tak to siedzi. I patrzy. I tak siedział dwie godziny. Nie wytrzymałam i sama się popłakałam. Powiedziałam, że mam wątpliwości, czy go posyłać od poniedziałku. Pani, która zdobyła największe moje zaufanie, doradziła, żeby się nie poddawać. Że on potrzebuje czasu i trzeba mu go dać. Miesiąc. A jak nic się nie zmieni, to wtedy podejmiemy decyzję. Że, to trudne- tak dla dziecka, jak i dla rodziców. Trzeba dać mu szansę.

Więc spróbujemy, choć ta decyzja nie przychodzi nam łatwo. Teraz cieszymy się końcówką weekendu. A ja zapraszam na następny post. Żłobek oczami rodzica, czyli co mi się podobało, a co wzbudza wątpliwości. Już nie przez pryzmat synka.