Pomocy! Szatan!

Ostatnio na blogu NIC. Nie jestem w stanie myśleć. Pisać. Konstruktywnie i na temat. Mimo zamiłowania do nocnych wojaży, padam bez sił w okolicach Faktów, a po wieczornej gehennie związanej z usypaniem małego, po prostu mnie nie ma. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz coś mi się śniło, bo śpię "na trupa". Jestem wykończona i szukam pomocy. Na nic poradniki i inteligentne książki. Na nic blogi innych mam i porady rodzinne.

Moje dziecko to indywidualium. Wszystko wskazuje, że bunt dwulatka przechodzi raptem rok wcześniej. Jeśli nadpobudliwość psychoruchową dałoby się diagnozować w wieku 14 miesięcy, dam sobie rękę uciąć, że wiem jaki byłby wynik. Jestem przerażona tym, co czeka mnie dalej, ale jeśli jeszcze miesiąc temu twierdziłam, że docelowo fajnie by było mieć dwójkę... Dziś jestem zdania, że jedno aż nadto. Mam porównanie, nie rzucam słów na wiatr, konsultuję, obserwuję inne dzieci. Wiem, że i takie się trafiają. Z tym, że to jak wygrana w totka.

Od kiedy Olek skończył roczek, chyba nastąpił skok rozwojowy. Serio, nie poznaję dziecka. Już wcześniej zdarzały się trudne dni, ale bez porównania. Mało tego. To jest dziecko- pozer. On robi dobre wrażenie. Anielskie jasne blond loczki i piękne niebieskie oczka. Szarmancki uśmiech i upodobanie do obserwacji. "Nigdy nie widziałam tak spokojnego dziecka!", "Co Ty narzekasz?!", "Przecież on taki spokojny/ cichy/ opanowany...." - to komentarze, które sprawiają, że nóż mi się otwiera w kieszeni. Bo Olek rzeczywiście taki jest...

 

Wśród osób trzecich. Tajniak. Przygląda się. Obserwuje. Zwiaduje. Bada teren. Nie wydaje dźwięków. Nie robi histerii. Jest spokojny i wycofany. Nawet bywa zawstydzony. Zarówno kiedy odwiedza mnie teściowa, koleżanki, czy na placu zabaw wśród innych dzieci. Czas ujawnienia pojawia się różnie. Są osoby, które jeszcze nie poznały go od tej strony. I tylko ja znam ten schamt. Zamykam drzwi za gośćmi- witaj szatanie. Po wyjściu teściowej, szok ustępuje po około 10 minutach. U moich rodziców, choć nie bywa często, szybko się klimatyzuje. Na wyjeździe wakacyjnym zajęło mu to tydzień. Drugi już był koszmarem. To nie jest grzeczne dziecko. Kochane- owszem. Ale nie grzeczne. Angażujące w 100%. I to nie  zęby- żeby była jasność.

 

A teraz moje spostrzeżenia na temat bieążących trudności. Rady mile widziane, bo pomysłów już brak, a nie znalazłam do tej pory pozycji, która by traktowała o wychowaniu tak energicznego roczniaka.

 

Przede wszystkim Olek wykazuje zero, powtórzę ZERO koncentracji. Aktualnie na nic zabawki, bo nawet sekundy w ręku nie potrzyma. Nawet po dwóch tygodniach poza domem, miał je w nosie. Nie usiedzi ani minuty, choćbym na głowie pajace robiła, aby go zabawić. On bez przerwy się rusza. Nie wiem- może owsiki...? Biega po całym mieszkaniu na chwiejących się nóżkach, wywala, przewraca, uderza. Wspina się na wszystko. Dosłownie cały czas poświęcam na asekurację i to i tak z marnym efektem, o czym świadczą guzy i siniaki. Dla jasności- nie biję dziecka. Wciąż nie mogę uwierzyć, ile to ma energii, zwłaszcza, że...

 

Mało śpi. Zdecydowanie za mało. Jakim cudem się regeneruje- nie wiem, ale ja nie dążę. Chyba jestem już za stara. Z trudem kładziemy go spać koło 21-22. W nocy wiele razy się budzi. Nad ranem jest już głodny. Zwykle od 6 rano już go słychać, co mnie niezmiennie od jego narodzin tak samo frustruje i dołuje. Koło 10-11 pada wreszcie jak mucha na jedną i jedyną już w ciągu dnia drzemkę. Drugą już sobie darował. Trwa różnie- czasem godzinę, czasem uda się przeciągnąć o dwóch. I do wieczora już szaleństwo, bo...

 

Wymusza wszystko płaczem. Nie ma rzeczy w domu, która według jego mniemania, nie jest dla niego. Jeśli z naszej strony występuje opozycja, reaguje histerią. I na nic tłumaczenia, próby odwracania uwagi, czy ignorowania. Po takiej scenie włącza mu się zwykle tryb marudy i to na czas dłuższy, a wtedy...

 

Robi na złość. Jeśli nie wolno uderzać rączką w telewizor, to właśnie to będzie uparcie robił. Jeśli nie wolno wchodzić na rogówkę, to będzie po niej skakał. Jeśli nie wolno rzucać przedmiotami, to... I tak ze wszystkim. Do tego śmieje się pod nosem, kiedy ja jestem bliska wylewu, tak się we mnie gotuje. Jak w domu jest już nie do wytrzymania, to mimo niemiłosiernych upałów, wychodzimy na dwór, a tam...

 

Idzie zawsze dokładnie w drugą stronę. Choćby park rozrywki był przed nami i tak biegnie, ile sił w przeciwnym kierunku. A ja ganiam za nim z wózkiem, bo jak mu pomachałam i poszłam zgodnie z planem, nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Dla odmiany, czasem stanie w miejscu, żeby trochę "podyskutować". Wymachuje rękami i aż się czerwony na twarzy robi, tłumacząc mi po swojemu, dlaczego nie pójdzie, gdzie mama prosi. Wyprawa po bułki do sklepu na skraju bloku zajmuje, bagatela, godzinkę. I nie jest to przyjemnie spędzony czas. Ale to jeszcze nic, gdyż...

 

Olek zaczyna się zachowywać agresywnie wobec innych. Obserwuję to od bardzo niedawna i wciąż jestem w szoku, skąd mu się to wzięło. W histerii, kiedy nie osiągnął tego, co zamierzał, potrafi podbiec i uderzyć, albo ugryźć. Na wakacjach, zdarzyło się sporadycznie, że uszczypnął, popchnął lub uderzył koleżankę w podobnym wieku. Na takie sytuacje reagujemy bez apelacji i dobitnie, ale nie mamy pomysłu, jak skutecznie przeciwstawić się takim jego wybrykom.

To tyle z bieżących trudności. Nie tłumacząc małego z tych zachowań zupełnie i nie próbując odkupić jego win, a będąc sprawiedliwą matką, muszę wspomnieć też o pozytywnych postępach.

 

Olek daje nam buziaki po kilka razy dziennie. Przytula się namiętnie. Jak ma z czymś problem, lub się czegoś wystraszy, biegnie do nas po pomoc, jasno dając znać, o co chodzi. Wydaje się, że tak jak jego sposób komunikowania się i swoich emocji rozwinął się w negatywnym zakresie, tak i widać postępy w drugą stronę.

 

Zaczyna "widzieć" inne dzieci. Nie tylko waląc po głowie. Uśmiecha się, robi "cacy- cacy", podaje zabawki, konwersuje i naśladuje. To duża zmiana, bo jeszcze całkiem niedawno wydawało mu się, że jest SAM, na pełnym dzieci placu zabaw.

 

 

 

Coraz więcej "gada". Zgodnie z sugestiami, smoczek na dzień chowamy i przymierzamy się, aby zrezygnować z niego całkowicie. Trochę to jeszcze zajmie, bo póki co, uczymy małego zasypiać w łóżeczku, a za dużo na raz szczęścia mieć nie można.

 

Dodatkowo, należy wspomnieć, że Olek bardzo ładnie je sam. Bałagan niesamowity, ale coraz częściej trafia widelcem, bądź łyżeczką do buzi. Chętnie próbuje nowości i nie kręci już nosem na potrawy o mniej zblendowanej konsystencji. Nawet siekane mięsko jakoś przez gardło przechodzi. Rozkochał się w jagodach i nektarynkach, powoli próbuje też uhatego mleka, choć nie stanowi jeszcze głównych posiłków, a raczej ich urozmaicenie.

 

Zmienia się z każdym dniem. Jest czortem wcielonym, ale mam nadzieję, że to przejściowe, bo sił i cierpliwości mi już czasem brakuje. Od 14 miesięcy przebywam z nim 24/7 i czasem patrzeć już na niego nie mogę. Tatuś odpoczywa trochę w pracy, ja natomiast ostatnio nie mam tego odpoczynku wcale, bo albo zajmuję się nim sama, albo wspólnie z P. I tylko zastanawiam się jaka jest magiczna granica, kiedy po raz dziesiętny w ciągu dnia przeprowadzanie dziecka przez próg balkonowy mi się uleje.