Domowe ognisko...

No i stało się... Zostałam mamą. Nie dziś, nie wczoraj, nie w czwartek. W sobotę. Dokładnie 9 miesięcy temu. Szmat czasu. A do mnie wciąż to dociera i dotrzeć nie może. Dopiero teraz zastanawiam się, jak chcę aby wyglądał nasz dom, świat małego O. Jak chciałabym, żeby on się w tym domu czuł, i co z niego wyniósł (niedosłownie oczywiście)...

To bardzo trudny czas, o którym nikt nie wspomina, który chyba u każdej mamy pojawia się niespodziewanie i w innym momencie macierzyństwa. Głośno mówi się o depresji poporodowej. Ja jej nie doświadczyłam, więc nie mogę się w tym temacie wypowiadać. U mnie najgorsze chwile czaiły się długo, i przyszły po kilku miesiącach życia małego. Wtedy, kiedy uświadomiłam sobie, z jak wielką odpowiedzialnością mam do czynienia i że nie mogę jej wyłączyć nawet na chwilę, aby odsapnąć, odespać i nabrać sił, ustalić plan, obmyśleć strategię. Wtedy, kiedy zauważyłam, że moje działania, przekładają się na dziecko, bo ono nagle funkcjonuje już całkiem poradnie i chłonie wszystko jak gąbka.

Rozpoczął się trudny etap. Analizy i wartościowania. Tego, co sama z domu wyniosłam. Co chciałabym dziecku swojemu przekazać, czego absolutnie nie,  a co dodać od siebie. I naprawdę nie jest łatwo w głowie ułożyć to wszystko, kiedy materia której ma się to tyczyć, narzuca jeszcze swoje trzy grosze i nieustannie ewoluuje.

Ciężko jest zapanować nad wszystkim. Wkracza chaos. Mogłabym dać spokój. Bezstresowe wychowanie, nauka na błędach. luz blues, wolność i swoboda. Ale to droga na skróty, pójśćie na łatwiznę, które mści się niemiłosiernie, kiedy dziecko na głowę stopami wchodzi. Trzeba znaleźć kompromis. Zacząć ustalać zasady i przywitać ciocię Konsekwencję. A z nią niezykle trudno jest obcować młodym rodzicom, bo tak łatwo na piękne oczy pociechy kolana miękną, a czarne białym się staje.

Niestety. Po O. widzę już zbyt dobitnie, że to, co czynimy jako rodzice,  nie zostaje już w próżni. Ma swoje następstwa. Mały zaczyna mieć swoje koncepcje funkcjonowania, często różne od naszych, doskonale rozpoznaje choćby odrobinę braku pewności w naszym głosie i świetnie to wykorzystuje. Moje rozbawione oczy i łamiący się głos, przerywany śmiechem, kiedy mówię "nie wolno", to dla niego jasny przekaz- "mama żartuje, ale jest wesoło!". A po chwili, lub przy następnej okazji wielkie zdziwienie: "jak to? serio? eee...". Takich sytuacji jest wiele, a to tylko szczyt góry lodowej.

Wszystko zaczyna mieć znaczenie. Każdy gest, każe słowo, każde zachowanie.  Nikt nigdy tak skrupulatnie nie patrzył nam na ręce. Nawet podczas matury. I choć granice, które na razie staram się stawiać małemu wynikają głównie z prostej przyczyny zapewnienia mu bezpieczeństwa (w drugiej kolejności z troski o bezpieczeństwo sprzętów domowych), już sprawiają trudności. O. pokazuje swój charakter, sprawdza nas, reaguje, czasem śmiechem, czasem histerią. A ja przez cały dzień czuję się jak na egzaminie. Cały dzień, dzień po dniu. I wiem, że łatwiej nie będzie. Wkrótce zacznie rozumieć więcej, niż ja zdążę pojąć wcześniej, żeby mu w odpowiedni w  moim mniemaniu sposób wyłożyć. Mam wrażenie, że już jest o krok przed nami, a jeśli nie nauczymy się nadążać, za jakiś czas będzie o dwa. Jest świetnym obserwatorem.

I dlatego pojawia się pytanie. Jak chcemy go wychować? Na jakiego człowieka? Jakie wartości przekazać? Czego nauczyć? A te trudne pytania sprawdzają się do jeszcze trudniejszych. Jacy MY jesteśmy? Co chcemy mu z siebie podarować, a czym nie napiętnować? Jak dać mu możliwość budowania własnego ja, by nie popadł w egocentryzm? Jak nie zachukać i nie wytresować, a mimo to przekazać co dobre? Jak schować co złe, by nie być hipokrytą? Jak ustrzec przed błędami, które samemu się popełnia? Jak sprawić, aby był lepszy od nas? I przede wszystkim...

 

Co robić, aby mały O., był kiedyś szczęśliwym dorosłym A. ?